کمیته نظریه و روش انجمن ایرانی مطالعات فرهنگی و ارتباطات نشست «نقش مطالعات فرهنگی در تحقیقات کاربردی» برگزار میکند.
این نشست با سخنرانی مانی کلانی ساعت 15 الی 17 روز سه شنبه 29 آذرماه 1390 در محل سالن کنفرانس برگزار میشود.
روش شناسی ای که در این سخنرانی به آن توجه می شود دقیقاً و منطقاً باید راه حلی برای مسائل شخصی و دغدغه های ذهنی پژوهشگر فراهم کند. تمام آنچه به نام خودمختاری و استقلال پژوهشگر از محدودیت روش های پوزیتیویستی کمی و حتی کیفی می شناسیم تنها آنجا معنا پیدا می کند که پژوهشگر روش شناسی مخصوص به خودش را خلق کند. اما چگونه؟
در قدم اول باید به این سوال اساسی پاسخ دهیم که آیا موضوعات مطالعات فرهنگی مثلاً «خرده فرهنگ»، می تواند مسائل بغرنج زندگی منِ پژوهشگر مطالعات فرهنگی را حل کند و برای آنها راه حلی ارائه کند یا خیر؟ و اگر آری چگونه؟ بر همین سیاق، آیا توجه به جوانانی که شلوار سندبادی و پشت موی بلند دارند می تواند دغدغه هاو گره های زندگی من مشاهده گرِ منتقد را حل کند یا خیر؟ به عبارت دیگر اگر موضوع پایان نامه یا تحقیقمان سبک های خرده فرهنگی باشد، آیا اصولاً از خودمان این پرسش را طرح کرده ایم که آنها چگونه می توانند من را به عمیق ترین خواسته ها و ارزش های زندگی ام برسانند؟ برای رسیدن به این هدف چقدر تلاش کرده اید به نقطه مشترک احساسی و عقلانی ای میان خودتان و آنها برسید؟ در سطحی دگرخواهانه، اصولاً تا زمانی که مسائل مشترک میان شما و افرادی که با سبک خاصی از زندگی با شما تفاوت دارند، مشخص نشود، سخن از روش شناسی خلاقانه و استقلال نظری پژوهشگر انتقادی امری بی معناست.
اینکه درد مشترک یا مسانل مشترک چگونه به شکل گیری ساختارهای روش شناختی توسط پژوهشگر مطالعات فرهنگی منجر می شود اما موضوعی است که در این سخنرانی بیشتر به آن پرداخته می شود.